FUXIDA DUN ARTISTA

Eu son Ángela, unha moza da vila. Como quen di unha “NINGUÉN” porque ademais son pobre, de Oleiros, pero das pobres.

Sempre pensei que os seres vivos ían morrer cando foran vellos, pois non. Cando tiña case 11 anos, e digo “case” porque aínda non os cumprira. Uns meses antes de que viñera maio do 2011, meu pai, Carlos, inmigrante desde moi novo e presidente do Patronato da Cultura Galega no Uruguai, nos deixou.

Recordo o meu pai xogandp comigo á pelota, facendo os recados que lle pedía miña nai, pero especialmente lémbroo cando o acompañaba ao seu traballo. Non sei se o dixen pero meu pai era artista, artista das plantas, flores, arbustos e todo o que tiña que ver coa natureza. Contoume miña nai que “El” sempre quixo ser arquitecto mais un problema na súa man impediu o seu soño. En realidade, case foi mellor así porque do contrario , eu non podería ter visitado os xardíns das casa ricas de Oleiros. Mentres meu pai recortaba arbustos e meu irmán Iago axudaba, eu corricaba polo campo arredor das casa grandes, preciosas, sobre as que imaxinaba que habería dentro un lote de cousas luxosas.

 Acabo de buscar no dicionario unha palabra para definir o único defecto de meu pai e atpei “carneirán, gurrón, teimoso, teimudo, testalán, ´é dicir , que meu pai era básicamente CABEZÓN, Os médicos recomendábanlle que coidase a súa saúde, que senón ía pagar as consecuencias. Pero como bo CABEZÓN fumaba sen parar: que non tiña tabaco…ía ao estanco, que o estanco estaba pechado…pedía ao veciño. E a ameaza cumpriuse.

A principios de maio o CABEZÓN cambiou de domicilio, empezou a pasar os seus días, coas súas horas de mañá, tarde e noite no hospital de A Coruña. Xogaba no ordenador ás cartas e vía a tele.

Sempre tiven a esperanza de que volverá a casa san, pero as cousas cambiaron. Un día f erguinme e pregunteille a miña nai cando ía volver o papá a casa. Miroume e dixo: “Non sei”. Ese" non sei" non me gustou nada. Cada día que pasaba a miña esperanza ía rematando. O "non se"i retumbaba na miña cachola coma se fose un eco.

(Relato de Ángela Busto, finalista do concurso literario convocado por mor do 25 aniversario do IES Neira Vilas- Perillo-Oleiros)




Mentres miña nai ía visítalo todos os días ao hospital. Iago e mais eu estabamos no colexio estudando, facendo as tarefas e exames do día a día. Esforzabámonos para que cando a miña nai fose velo, puidese levar boas novas. Pensei que meu pai podería sanar cun 8 en galego, que as miñas notas serían un bo antídoto para a súa enfermidade.

E alá foi a miña nai no autobús como todos os días, seguindo a súa rotina, rumbo ao hospital. Cando regresou á casa, contou que me pai se alegrara moito ao escoitar a noticia. Aquela noite por fin puiden durmir tranquila sabendo que lle puiden roubar un sorriso.

Tres días máis tardes, un xoves pola noite, todos andabamos a durmir. De súpeto, soou o teléfono da casa; era meu tío Jorge ou como lle chama a miña nai, Xurxo. Ao escoitar a súa voz parecíame estraña. Axiña preguntou por nós, e despois se estaba a miña nai. Contesteille que estaba durmindo, entón dixo que chmaria noutro momento. Colgou.

Ao día seguinte, erguinme da cama pero antes de que puidese ir almorzar, veu miña nai xunta min. Recordarei o sei rostro toda a miña vida. As pequeñas engurras volvéronse grandes, os ollos pequenos estaban inchados, vermellos e como se perdesen o seu brillo natural. A tristeza invadía toda a súa cara. Naquel intre só con mirala e sen necesidade de que falase, souben o que viña a dicir. Con toda a súa dozura comezou a falar:

-¿Sabes por que o teu tío chamou onte á noite?

Como se o meu insconciente me traicionese, negueino rotundamente. Nunca existirá tal chamada.

Para que volvese á realidade, colleume, miroume aos meus ollos e dixo:

-Papá faleceu.

E outra vez retornei ao meu mundo de fantasía. A noticia non podía ser certa alomenos para a miña mente.

Parece que todas as conversas que tiveramos do tema nos días anteriores non chegaran a min, non sabía como reaccionar. Sempre pensara que estaba preparada para eses momento, pero un nunca está preparado para a norte dun ser querido, e menos dun pai.

Aquel día foi o máis importante da miña vida, xa que aprendín, grazas a miña nai que “Péchase unha porta e ábrese unha ventá”. Isto refírese a que cando se cega unha porta de oportunidade de alegría ou de amor, abrirase a ventá das novas oportunidades a momentos felices ou dun novo amor.

A pesar do tempo, nunca esquecerei o meu pai, xa que grazas a el puiden aprender moitos misterios da vida, e só puiden dicir unha cousa: “Grazas papá por crearme na túa vida pero, sobre todo, por formar parte da miña. Nunca esquezas que sempre te quererei aínda que esteas xunto a min.”

A morte dun pai cámbiache a vida por completo. É desas cousas que nunca podes imaxinar que che van pasar, pero pasan, dou fe. Tamén me din conta de que as notas da escola non serven para as cousas importantes.