Eu sigo núa, coa miña estantería de herba verde
espida para que veñas
como se fose un mostrario de bonecas novas no medio da rúa
núa de medos
núa de inseguridades
trémenme os xeonllos
só de pensar en cantas bolboretas
encerras nos teus beizos.
Inventario de recordos
espidos de liberdade
susurros a voces xordas
espida para que veñas
como se fose un mostrario de bonecas novas no medio da rúa
 |
| María Blanchard |
núa de inseguridades
trémenme os xeonllos
só de pensar en cantas bolboretas
encerras nos teus beizos.
espidos de liberdade
susurros a voces xordas
de nenas bailarinas
de nocellos rotos
e corazón aberto.
 |
(Tamara Rademacher Macía, 4º ESO)
Eu sigo nu, coa miña estantería de herba verde,
que ten unha sensación de intre eternizado.
É unha tola falta de senso que eu vaia
cavilando nun xesto cómico do vello Charlot
que existiu hai uns 25 anos.
Eu, cidadán circunstancial, quero restaurar
a gracia sinxela dunha seducción científica
con recendo de novela policíaca
de remate emocionante.
Xa non voltarei a ter máis melancolía
porque os xílgaros son uns señores ben cativos.
E os meus cabelos enchéranse de cinza reflectida
no corazón dun carballo vello e grave
que xa non quere xogar cos pícaros á rula.
O meu poema persoal
naceu na miña carteira de estudante
para suplir un amencer de bágoas escusadas.
Vou sementando fumes inauditos na vergoña
da miña carraxe sen himnos apaixonados.
Son unha recta nociva e racional que procuro
as praias do meu cuarto de pensión feito
de fume de tabaco e de revistas que non din ren.
A miña simpatía está inspirada nunha egolatría
sen vibracións armóricas.
¡Nin plumas tráxicas nin antenas de radio
puideron apreixar o meu desdén
de apaixonado guerreiro predestinado...!
Soamente unha preceptiva interna
me dixo da buxola imprecisa
para orientar o meu sangue sen medidas.
Manuel María (Morrendo a cada intre (1952)
Ningún comentario:
Publicar un comentario